Ekstrakt spiruliny

Immulina Plus to pierwszy immuno-suplement, w przypadku którego dokładnie wiemy, co mamy w każdej dawce preparatu. Aktywność ekstraktu Immuliny jest ściśle kontrolowana i wyjątkowo stabilna, a jej bioaktywność jest gwarantowana przez producenta. Inne immuno-suplementy i żywność zawierająca bakterie nie są standaryzowane, a ich aktywność i wpływ na odporność może się bardzo różnić pomiędzy ich poszczególnymi partiami. Poza tym nigdy nie wiadomo, jaka jest aktywność lub zgodność takich produktów.

Porównano immulinę zawierającą aktywny kompleks LECPEEN z surowymi lipopolisacharydami (LPS), które są składnikami ściany bakterii Escherichia coli. Immulina 8-krotnie skuteczniej wpływa na odporność niż lipopolisacharydy Escherichia coli oraz 20 razy niż aloes i 25 razy niż spirulina z której pochodzi. Dzieje sie tak dlatego, że Immulina oddziałuje na układ odporności poprzez receptory TRL-2*, których gestość jest znacznie większa (ponad 2,5 raza) na powierzchni komórek prezentujących antygen (komórki dendrytyczne) niż receptorów TLR-4, poprzez które działa większość substancji oddziałujących na odporność. Immulina aż 40 razy lepiej wpływa na odporność w porównaniu z tradycyjnymi preparatami takimi, jak jeżówka (echinacea) i β-glukan. Preparaty zawierające ekstrakty reishi i żeń-szenia amerykańskiego praktycznie wykazują jedynie śladową aktywność w porównaniu z immuliną.

Immulina oddziałuje przede wszystkim na odporność nieswoistą czyli wrodzoną i naturalną. Jest to najbardziej fizjologiczna i bezpieczna forma oddziaływania na odporność. Dobra odporność nieswoista jest niezbędna dla wytworzenia i prawidłowego funkcjonowania odporności swoistej, czyli odporności nabytej/adaptacyjnej.

Badania wykazały, że Immulina oddziałuje na odporność poprzez makrofagi przewodu pokarmowego oraz tkankę limfatyczną przewodu pokarmowego. Każda wyprodukowana partia preparatu ma sprawdzoną skuteczność przy pomocy specjalnie opracowanego testu aktywacji monocytów. Do obrotu dopuszczone są jedynie te partie, które mają minimum 1.000 jednostek aktywacji monocytów.

Immulina może być bezpiecznie stosowana codziennie przez dłuższy okres czasu, zależny tylko od potrzeby i sytuacji. Surowce oraz produkt gotowy są ściśle badane na poziom zanieczyszczeń metalami ciężkimi, pestycydami oraz określana jest czystość mikrobiologiczna. W trakcie wszystkich etapów produkcji przestrzegane są międzynarodowe standardy farmaceutyczne GMP - dobrej praktyki wytwarzania (ang. good manufacturing practice).

W badaniach oceniających dawka – odpowiedź (ang. dose – response assessment) wykazano, że zwiększanie dawki powyżej 400 mg nie zwiększa istotnie efektywności ekstraktu spiruliny w działaniu na parametru układu odporności. W badaniach na ochotnikach stwierdzono pełne bezpieczeństwo stosowania dużych dawek nawet 2 - 4 gramy na dobę.

Badania wykazały, że odporność wrodzona nie tylko stanowi pierwszą linię obrony przeciwbakteryjnej, ale ma zasadniczy wpływ na tworzenie odporności nabytej. Wyniki badań genetycznych na myszach transgenicznych wykazały istotną rolę czynnika NF-κB/białek Rel na wrodzoną i nabytą odporność. Modulowanie aktywności czynnika NF-κB wydaje się być bardzo atrakcyjną strategią leczenia różnych chorób zakaźnych i zapalnych².

Immulina jest skutecznym aktywatorem ścieżki czynnika NF-κB. Ścieżka ta jest aktywowana przez bakterie, wirusy, komórki nowotworowe, częściowo poprzez receptory TLR i powoduje wzrost ekspresji genów związanych z za- paleniem i odpowiedzią immunologiczną. Pobudzenie komórek prezentujących antygen (komórek dendrytycznych i makrofagów) związane jest z gwałtownym uwolnieniem cytokin i chemokin, co powoduje napływ neutrofili i monocytów. Badacze z Uniwersytetu Missisipi wykazali, że efekt ten jest wybitnie ułatwiany przez kompleks lipopolisacharydowy Immulina uzyskany ze ekstraktu spiruliny. Stwierdzili oni, że Immulina ułatwia ten efekt poprzez aktywowanie czynnika NF-κB. U ssaków ten jądrowy czynnik transkrypcji pełni obrotową rolę we wrodzonej odporności, ponieważ potrafi on włączać geny, które kodują aktywatory odporności, takie jak cytokiny, TNF-α i interleukinę IL-1β, oraz indukowaną syntazę tlenku azotu (iNOS), chemokiny, cząsteczki adhezyjne i cyklooksygenazę-2 (COX-2).

Wiadomo od dawna, że bakterie i ich produkty, takie jak lipopolisacharydy (LPS), polisacharydy roślinne oraz polisacharydy grzybów mają zdolność pobudzania układu odporności m. in. przez aktywowanie czynnika NF-κB. W badaniach laboratoryjnych wykazano, że Immulina jest znacznie silniejszym aktywatorem szlaku NF-κB w monocytach THP1 niż LPS i powszechnie stosowane polisacharydy. Bazując na tych badaniach i bezpośrednim porównaniu wydaje się, że Immulina jest najlepszym stymulatorem układu immunologicznego. Wyniki przedstawiono poniżej w tabeli.

Tabela: zestawienie wielkości aktywacji NF-κB (wartość EC₅₀) wywołana przez różne związki.

EC₅₀ – ang. Effect Concentration, concentration of substance that gives effect in 50 percent of cases, stężenie substancji, które wywołuje efekt (w tym badaniu aktywację czynnika NF-κB) w 50 % przypadków.

Na podstawie badań in vitro ustalono przypuszczalny mechanizm działania Immuliny. Po spożyciu Immuliny zawarty w preparacie aktywny kompleks lipopolisacharydowy jest uwalniany. Kompleks ten posiada na tyle dużą masę cząsteczkową, że wchłania się z jelita i jest fagocytowany przez makrofagi i komórki dendrytyczne, które ulegają aktywacji i wędrują do skupisk tkanki limfatycznej przewodu pokarmowego. Makrofagi i komórki dendrytyczne są tzw. komórkami prezentującymi antygen i w kępkach Peyer’a pobudzają limfocyty.

Komórki dendrytyczne stanowią główną populację komórek prezentujących antygen. Poprzez receptory toll-podobne na swej powierzchni, komórki dendrytyczne potrafią rozpoznać właściwości budowy różnych „najeźdźców”. Następnie produkując zestaw charakterystyczny cytokin, komórki prezentujące antygen mogą wpływać na naiwne limfocyty pomocnicze T0, aby wydzielały odpowiednie zestawy Th1 lub Th2 cytokin. Wydaje się, że Immulina aktywuje komórki dendrytyczne, aby preferencyjnie był wydzielany zestaw Th1 cytokin.

Aktywacja komórek prezentujących antygen (makrofagów, komórek dendrytycznych) wyraża się również wzrostem zdolności do syntezy i wydzielania szeregu różnych cytokin i chemokin. Badacze z Uniwersytetu Missisipi zidentyfikowali dwie cytokiny, które odgrywają centralną rolę w odpowiedzi immunologicznej i zapalnej: TNF-α i IL-1β. Immulina stymuluje ich wydzielanie przez ludzkie monocyty (THP-1) równie silnie jak bakteryjne lipopolisachardy (LPS). Wiąże się to ze wzrostem ekspresji genów tych cytokin, jak również ze wzrostem poziomu białka tych cytokin. W badaniach in vitro na Uniwersytecie w Kopenhadze stwierdzono, że Immulina w dawce 2 μg/ml w hodowli monocytów MHP-1 krwi obwodowej indukuje produkcję interleukiny IL-2 przez te komórki, zaś produkcja IL-10 jest nie zmieniona. To doświadczenie przemawia za tym, że Immulina preferencyjnie pobudza odpowiedź/rekcję komórek Th1.

Badacze z Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa opisali szereg genów kodujących produkcję cytokin, których ekspresja została wzmocniona w monocytach MHP-1 po ekspozycji na Immulinę, co przedstawiono na poniższych rycinach.

Immulina stymuluje ekspresję genów kodujących syntezę cytokin i chemokin. Działanie to jest zależne od dawki. Dehydrogenaza glicerolu (GAPDH) jest wewnętrzną kontrolą pracowni.
Wpływ Immuliny na ekspresję cytokin i cyklooksygenazy-2 w hodowli komórek linii monocytarnej THP-1	Wpływ Immuliny na ekspresję chemokin (IL-8, MCP-1, MIP-1α, MIP-1β, IP-10) w hodowli komórek linii monocytarnej THP-1

Obejmowało to interleukinę 8 (IL-8), białko chemoatrakcyjne MCP-1 i białko zapalne MIP-1, białko indukujące interferon gamma (IP-10). LCEPEEN stymuluje ekspresję genów kodujących cytokiny i chemokiny. Efekt ten jest zależny od dawki. Gen dehydrogenazy glicerolu (GAPGH) jest genem pracowni i stanowi wewnętrzną kontrolę.

Poszczególne chemokiny celują w różne populacje leukocytów. Na przykład IL-8 kieruje/uruchamia rekrutacje neutrofili z krążenia do miejsca zapalenia/zakażenia. Neutrofile stanowią 70% krwinek białych we krwi. Gdy opuszczą krew stają się głównymi niszczycielami patogenów. Białka zapalne MIP-1α i MIP-1β indukują napływ komórek NK, makrofagów i niedojrzałych komórek dendrytycznych a białko IP-10 naprowadza do tkanki pobudzone limfocyty T.

< r y c i n a >
Immulina aktywuje monocyty THP-1 poprzez białko receptora CD14 i poprzez receptory TLR2. W przeciwieństwie do lipopolisacharydów bakteryjnych Immulina nie angażuje szlaku białko receptora CD14 → receptory TLR4

< r y c i n a >
Immulina pobudza produkcję interleukiny 1β przez ludzkie monocyty THP-1. Jak wykazano w teście Immulina jest równie skuteczna jak lipopolisacharydy bakteryjne (LPS) w tej stymulacji.

Makrofagi i komórki dendrytyczne „węszą” za obcymi cząsteczkami poprzez układ receptorów, który mają na swej po-wierzchni. Wśród tych receptorów występują receptory TLR (Toll-Like Recepetors), które rozpoznają szereg struktur cząsteczkowych charakterystycznych dla wielu mikroorganizmów. Receptory TLR są głównymi sensorami dzięki którym komórki dendrytyczne i makrofagi potrafią identyfikować „najeźdźców” i „alarmować” cały układ odporności. Obecnie poznano 10 różnych receptorów TLR. Każdy z nich ma specyficzną budowę i posiada zdolność identyfikowania różnych elementów strukturalnych patogenów powodujących różne choroby. Zróżnicowane zaangażowanie receptorów TLR stymuluje produkcję unikalnej kombinacji cytokin, która potrafi efektywnie aktywować odpowiedź układu odporności.

Kompleks lipopolisacharydowy Immuliny aktywuje ludzkie monocyty THP-1 poprzez ścieżkę białka CD14 i receptora TLR-2, podczas gdy LPS bakteryjne działają poprzez białko CD14 i receptor TLR-4, patrz rycina poniżej. W odróżnieniu od lipopolisacharydów bakteryjnych, ImmuMax nie angażuje receptorów TLR-4. Warto podkreślić, że liczba receptorów TLR-2 jest na powierzchni komórek dendrytycznych jest ponad dwukrotnie większa niż liczba receptorów TLR-4, co może to tłumaczyć wysoką skuteczność Immuliny w pobudzaniu układu odporności.

W badaniach na modelu zwierzęcym stwierdzono, że w hodowlach komórkowych z kępek Peyer’a izolowanych od myszy, którym podawano Immulinę wzrasta produkcja IgA i IL-6. Potwierdza to dobrą biodostępność po doustnym podaniu preparatu. Lipopolischacharydy Immuliny w diecie zwiększają również produkcję interferonu-γ przez komórki śledziony myszy.

< r y c i n a >
W hodowli komórek wyizolowanych z kępek Peyera myszy, które otrzymały Immuliny w pokarmie wykazano już po 4 dniach statystycznie znamienny wzrost produkcji IgA i IL6

Jeśli chciałbyś skontaktować się z nami:

Phytomedica Polska
✉   ul. Farbiarska 22, 02-862 Warszawa
✆   (+48) 22 487 14 44
✆   (+48) 22 651 75 60
@   info@phytomedica.pl